شاعران می گویند چشم ها دریچه ای هستند برای روح. اما مهندسان زیست پزشکی از چشم ها استفاده می کنند تا بینایی بدن را بدست آورند. آنها در زمینه فن آوری صوتی آینده نگر(که از لنزهای تماسی هوشمند و لنزهای قابل کاوش برای تشخیص ، نظارت و درمان طیف گسترده ای از بیماری ها استفاده می کنند) کار سختی دارند. در سال 2014 ، دو شرکت بزرگ اعلامیه ای را ارائه دادند که این فناوری جدید را به شدت مورد توجه قرار داده است. گوگل با استفاده از زیربنای بیولوژیکی خود ، اکنون به نام Verily Life Science و غول دارویی سوئیس Novartis International از طریق بخش مراقبت از چشم Alcon به نیروهای خود برای طراحی ، توسعه و تجاری سازی لنزهای تماس هوشمند برای دیابتی ها پیوست. اگر این پروژه به اهداف خود برسد ، دیگر نیازی نیست که بای تشخیص قند از سر انگشت بیماران دیابتی تستی انجام شود، در عوض از میکروالکترونیک تعبیه شده برای اندازه گیری گلوکز در اشک های پوشنده استفاده می کنند.
در آزمایشگاههای مختلف دنیا ، مهندسان زیست پزشکی پیشرفت چشمگیری در لنزهای هوشمند برای تشخیص بیماریها داشته اند و امکان نظارت مبهم و مستمر بر بیماران را فراهم می کنند. در واقع ، دو محصول با لنزهای هوشمند در حال حاضر برای کمک به بیماران مبتلا به گلوکوم ، یکی از شایع ترین بیماری های چشم در جهان ، به بازار اروپا آمده اند.
درحال حاضر یکی از داغ‌ترین موضوعات برای آینده تکنولوژی، ادغام آن با وسایل پوشیدنی است. عینک‌های دوربین‌دار (عینک گوگل) یا ساعت‌هایی که به تماس‌های تلفنی شما پاسخ می‌دهند (ساعت اپل) از محصولاتی هستند که امروزه طرفداران زیادی دارند. متخصصان صنعت معتقدند ما فعلاً فقط تا سطح این تکنولوژی نفوذ کرده‌ایم. به کمک لوازم الکترونیکی انعطاف‌پذیر، درون لباس‌ها هم کامپیوتر تعبیه خواهد شد. اما بیشتر این گجت‌های پوشیدنی وابسته به تلفن‌های هوشمندند. نقطه اوج تکنولوژی پوشیدنی‌ها زمانی خواهد بود که بتوانند آزادنه و مستقل کار کنند.
برای 422 میلیون نفر در سراسر جهان که به دیابت مبتلا هستند ، یک لنز تماسی هوشمند با میکروسنسور که به طور مداوم میزان گلوکز را اندازه گیری می کند می تواند یک فناوری در حال تغییر زندگی باشد. امروزه ، بیشتر دیابتی ها هر روز چندین بار گلوکز موجود در خون خود را کنترل می کنند - یک ضرورت است زیرا سطح گلوکز در پاسخ به وعده های غذایی ، ورزش و سایر فعالیتهای متداول نوسان دارد. حتی مانیتورهای مداوم گلوکز ، که از الکترودهایی که در زیر پوست قرار دارند استفاده می کنند ، برای کالیبراسیون به چندین نوک انگشت روزانه نیاز دارند. هنگامی که گوگل پروژه لنزهای هوشمند خود را در سال 2014 اعلام کرد ، این پروژه منجر می شود که برخی از افراد دیابتی ، مدیریت سطح گلوکز خود را با "داشتن یک کار نیمه وقت" مقایسه می کنند.
لنزهای تماسی از طریق مایعاتی که باعث غرق شدن چشم می شوند ، نمای داخلی را به داخل بدن ارائه می دهند. برای نظارت بر دیابت ، بیشتر لنزهای هوشمند از سنسورهایی استفاده می کنند که غلظت گلوکز را در اشک های پایه اندازه می گیرند ، مایعی که قرنیه را روغن می کند و آن را از گرد و غبار پاک می کند.
مایک بل (Mike Bell)، رییس بخش تجارت همراه اینتل (Intel) می‌گوید: تازمانی‌که وسایل هوشمند نتوانند به تنهایی و با اتکا به خودشان کار جذابی انجام دهند، بیش از حد پیچیده خواهند بود و نمی‌توانند انتظارات را برآورده کنند. این ابزارها باید بتوانند مستقل باشند و یک کار مهم را به تنهایی انجام دهند تا توجه مردم را جلب کنند. اگر علاوه بر این، بتوانند در زمان اتصال به تلفن‌های هوشمند کار دیگری هم انجام دهند، عالی میشود.
یک رویکرد آینده نگر تر این است که خود لنزها را قدرت دهند. در دانشگاه گنت ، بلژیک ، آزمایشگاه هربرت دی اسمت برای جمع آوری انرژی خورشیدی سلول های فتوولتائیک مینیاتوری را در لنزها قرار داده است. محققان دیگر در حال بررسی چگونگی استفاده از عناصر پیزوالکتریک برای تبدیل لرزشهای ناشی از حرکات چشم به برق هستند. به عنوان مثال سامسونگ اخیراً متقاضی ثبت اختراع در لنزهای هوشمند پیزو الکتریک است. ایده بسیار دور دیگر از سلولهای سوختی استفاده می کند که مواد شیمیایی موجود در اشک انسان را به الکتریسیته تبدیل می کنند. البته مدتی خواهد گذشت که هر یک از این فن آوری های موجود در محل برای استفاده در دنیای واقعی آماده باشند.